Çocuk Öyküleri Yaratmak

BU HANGİ DİL? João Cumartesi günlerini severdi; evinin yakınındaki meydana gidip mahalledeki çocuklarla ve oraya her zaman gelen diğer kişilerle oynama günü onun günüydü. Çalar saat çalar çalmaz yataktan fırlayıp banyoya koştu, küçük kız kardeşinin kendisinden önce içeri girmesine izin veremezdi, böyle bir şey olursa onun çıkması için yarım asır beklemesi gerekecekti. . Banyodan çıktıktan sonra kız kardeşiyle karşılaştı ve şunları söyledi: — "İngiltere'nin beliskalarına bakın" - Bu hangi dil? - banyoya giren kız kardeşine oradan bir daha asla çıkmamasını istedi. João ağzından çıkanlara şaşırdı ama yoluna devam etti. Üzerini değiştirdi ve kahvaltı yapmak için mutfağa koştu. Anne geldiğinde şunları söyledi: — Çikolatalı süt ister misin? - "Nari dunga!" - Bu hangi dil? - anneye sordu. João endişelenmeye başladı, ne olduğunu bilmiyordu ve annesine şunları söyledi: - "Bu churralarda Liu quemá!" — João, hiçbir şey anlamıyorum! Bu şakayı bırakın! Yapacak çok işim var, sanırım bugün süt istemiyorsun. Çocuk iyice endişelenmeye başladı ve eğer bir daha kimse onu anlayamazsa odasına koşup meydana gitmeye karar verdi, belki orada biri ona yardım edebilirdi. Meydan mahalle ve diğer mahallelerin çocukları ile doluydu, kendi grubunun top oynadığını gördü, yaklaştı ve şöyle dedi: - "Peli di fi lo lipem! Vrotor tarator!" - Bu hangi dil? - herkes sordu. Ve João yalnızca kimsenin anlamadığı kelimeleri telaffuz edebiliyordu, arkadaşları ona durmadan gülmeye başladı. Çocuk üzüldü ve bir ağacın altına oturdu, orada sınıfla birlikte koşan çocuklardan birinin farkına varmadan bir torba misket düşürdüğünü gördü. Ayağa kalkıp çantayı almaya gitti, oyun biter bitmez misketleri kaybeden çocuğun yanına geldi ve elindekileri göstererek şöyle dedi: - "Vragora gomera lutiba merole pum." - Ne dedin? - çocuğa sordu. - "Vragora gomera lutiba merole pum." — Osurduğumu mu? Peki sen benim misket çantamla ne yapıyorsun? Sen çaldın? - "Öl!" — diye bağırdı João. Bu "ölüm" kafa karışıklığı başladıktan sonra herkes João'ya bağırmaya başladı, onun çocuğu çaldığını sanıyordu ve üstelik ona osuruk diyordu. Karışıklık çirkin bir kavgaya dönüşmedi çünkü çocuğun cebinden düşen misket torbası da dahil olmak üzere tüm sahneyi gören João yaşında bir kız, karışıklığın ortasına girdi ve şöyle dedi: — Olan her şeyi gördüm! Bu misket torbasını yere düşürdün, o da alıp geri veriyor. João kıza baktı ve minnet dolu bir ses tonuyla şunları söyledi: — "Metuki yefo bidu." Ve kız herkesi hayrete düşürerek cevap verdi: — "Emet motek." Herkes kıza güldü ve meydanda başka bir yere gitmeye karar verdi. João gülümsedi ve şöyle dedi: - "Lestus brutis desvocos mocus." — Evet, dilinizi çok iyi anlıyorum — dedi kız. Daha sonra João'ya bir gün kendisinin de kimsenin anlamadığı bir dil konuşarak uyandığını, diğerlerinden farklı bir gezegende yaşıyormuş gibi göründüğünü, ancak zamanla aynı şeyi hisseden başka çocuklar da bulduğunu söyledi. — Bazen kimse bizi anlamıyor gibi görünüyor, değil mi? - "Nari" João, adı Sofia olan kızla daha çok konuştukça yavaş yavaş dilinin normale döndüğünü fark etti. — Sofia, çok teşekkür ederim, oops, sanırım hâlâ boğazımda dünya dışı kelimeler takılı kalıyor. İkili "zorunluluklara" güldü, önümüzdeki cumartesi meydanda buluşmayı kabul etti ve vedalaştı. Ertesi cumartesi João kahvaltı yapmak için koştu, o masadayken küçük kız kardeşi geldi, anne kızına baktı ve sordu: — Marina, krem peynirli ekmek ister misin? — "Mutandes sokakları!" —Bu hangi dil, Marina? - dedi annesi. João masadan kalktı, kız kardeşinin başını okşadı ve meydana doğru koştu. SON