Kolekcjoner pamięci
O colecionador de memórias
przez Marcos Fávero @mfavero
- 68
- 5
- 2
(Przetłumaczone automatycznie z języka portugalskiego)
Wstęp
Introdução
Stworzyłem mikropowieść zatytułowaną „Kolekcjoner Pamięci”, stusłowną historię, która zgłębia ironię życia w świecie cudzych doświadczeń, aż do zapomnienia o własnych. Celem było sprostanie wyzwaniu zwięzłości i struktury narracyjnej, a jednocześnie skłonienie do refleksji nad znaczeniem życia w teraźniejszości i budowania własnych wspomnień.
Criei uma microficção intitulada "O Colecionador de Memórias", uma história de 100 palavras que explora a ironia de viver as experiências alheias a ponto de esquecer a própria vida. O objetivo foi cumprir o desafio de concisão e estrutura narrativa, ao mesmo tempo em que provoco uma reflexão sobre a importância de viver o presente e construir nossas próprias memórias.
Zaopatrzenie
Suprimentos
Do stworzenia tego mikroopowiadania wykorzystałem stronę Apple'a do pisania i edycji, internetowy licznik słów, aby zapewnić dokładność w wymaganych 100 słowach, oraz obrazy z Freepik.com. Proces twórczy opierał się na burzy mózgów i dopracowaniu tekstu.
Para a criação desta microficção, utilizei o Page da Apple para escrita e revisão, um contador de palavras online para garantir a precisão das 100 palavras exigidas e imagens do Freepik.com. O processo criativo foi guiado por brainstorming e refinamento textual.
Kolekcjoner pamięci
O colecionador de memórias
Inspiracją była myśl, że poświęcając się nadmiernie życiu innych (czy to z ciekawości, empatii, czy z roztargnienia), możemy zaniedbać własne istnienie. Mikropowieść zgłębia ironię gromadzenia wspomnień, ale nieposiadania własnych.
A inspiração veio da ideia de que, ao nos dedicarmos excessivamente à vida alheia, (seja por curiosidade, empatia ou distração), podemos negligenciar nossa própria existência. A microficção explora a ironia de colecionar memórias, mas não ter as suas próprias.
Kolekcjoner Pamięci
O Colecionador de Memórias
Na zakurzonym strychu Elias Junqueira trzymał swoją ogromną kolekcję. Nie znaczków ani monet, ale zamkniętych w butelce wspomnień. Każdy słoik zawierał chwilę skradzioną ludziom, których znał i których nie znał: pierwszy pocałunek pary, śmiech dziecka, ostatnie pożegnanie żołnierza. Przeżywał je na nowo, czując ciepło i ból, które nie były jego. Pewnego dnia znalazł pusty słoik z etykietą z jego imieniem. Zdesperowany, przeszukał półki, ale nie znalazł żadnego wspomnienia o sobie. Spędził tyle czasu, żyjąc cudzym życiem, że zapomniał o własnym.
No sótão empoeirado, Elias Junqueira guardava sua grande coleção. Não de selos ou moedas, mas de memórias engarrafadas. Cada frasco continha um momento roubado de pessoas conhecidas ou não: o primeiro beijo de um casal, a risada de uma criança, o último adeus de um soldado. Ele as revivia, sentindo o calor e a dor que não eram seus. Um dia, encontrou um frasco vazio, com uma etiqueta com seu próprio nome. Desesperado, buscou em suas prateleiras, mas não encontrou nenhuma memória sua. Havia passado tanto tempo vivendo a vida dos outros que se esquecera de viver a sua própria.
2 komentarze
Uważam ten pomysł za oryginalny, a jednocześnie odzwierciedla on wewnętrzną pustkę, która może wynikać z biernej konsumpcji oferowanej przez sieci społecznościowe, które udostępniają życie innych ludzi. Z przyjemnością przeczytałam tekst, a także objaśnienia dotyczące procesu twórczego ^^
@allessa_ Dziękuję za komentarz. To dla mnie bardzo ważne.
Zaloguj się lub dołącz bezpłatnie, aby móc komentować