De Remote Klas van 2020
The Remote Class of 2020

  • 2.377
  • 57
  • 6

(Automatisch vertaald uit Engels)

De Remote Klas van 2020 0
The Remote Class of 2020 0
De Remote Klas van 2020 1
The Remote Class of 2020 1
De Remote Klas van 2020 2
The Remote Class of 2020 2
De Remote Klas van 2020 3
The Remote Class of 2020 3

Toen ik op de kunstacademie zat, hingen mijn vrienden en ik soms rond in een bar verderop in de straat, de We'ave. Hoewel we veel momenten samen deelden, was er één herinnering die ik heel lang heb bewaard. Op een avond, toen we op het punt stonden te vertrekken, stelde een van mijn vrienden een vraag over waar we onszelf over een paar jaar zagen, wanneer we professionele kunstenaars en ontwerpers zouden worden. Tot die tijd zag ik mezelf vooral door de lens van dagelijkse klassikale kritieken, door het werk dat ik maakte, en daar zou snel een einde aan komen. Ik moest zelf manieren vinden om uit te vinden wat voor soort illustrator ik wilde zijn (nou ja, vooral zelf... Soms vroeg ik mijn vrienden om hulp, of ze me feedback wilden geven op mijn illustraties). Ik weet niet meer wat ik zei, maar om de een of andere reden herinner ik me dat ik een soort warmte en hoop voelde over de toekomst. Zoals bij veel interacties met mensen, gaat het er niet altijd om wat je je herinnert van de gesprekken die je met hen hebt gehad, maar eerder hoe je je voelde na afloop van het gesprek.

Dit is wat ik me herinner van mijn afstuderen... Ik droeg een dun, donkerblauw gebreid topje met lange mouwen en een eveneens donkerblauwe broek met trekkoord. Zowel mijn zus als mijn moeder waren erbij; het werd gehouden in Roy Thomson Hall in Toronto. Ik herinner me hoe groot het podium was en hoe klein ik me voelde tussen sommige van mijn mede-afgestudeerden die al grote dingen voor zich hadden. Paul Baker, mijn "Page to Stage"-docent, een geweldige en uitbundige man die inmiddels is overleden, was de ceremoniemeester tijdens onze ceremonie. Toen hij mijn naam riep, klonk dat op een zachte en langgerekte manier, alsof hij het zong.
Verder herinner ik me niet veel meer van de andere details, behalve de lachende gezichten van mijn vrienden, de gezelligheid, de knuffels en de trots dat ik het zo ver had geschopt, omdat ik bijna voor mijn derde jaar was gestopt met studeren. In de voetsporen van mijn broer en zus ben ik de derde in mijn familie die naar de universiteit gaat.

Dit jaar wilde ik mijn studenten en alle studenten die jarenlang hun leven in hun kunstopleiding hebben gestoken, veel liefde en succes wensen. Op de kunstacademie, met alle meningen en kritiek op je werk die je artistieke vaardigheden versterken, je helpen om betere kritische denkers te worden en je een plek geven om te ontdekken en je uit te drukken, weet ik dat validatie ook erg belangrijk kan zijn. Ik ben nooit een docent geweest die het gevoel had dat hij leerlingen moest afbreken om ze op te bouwen – deze manier van leren heeft nooit voor mij gewerkt. In plaats daarvan draait mijn les om gesprekken voeren met leerlingen, vragen stellen (alleen omdat ik de docent ben, heb ik niet alle antwoorden) en artistiek experimenteren. Als iemand die is opgevoed door een wrede en liefdevolle vader, ben ik dankbaar dat ik me realiseerde dat het mijn bedoeling als docent is om mijn leerlingen te motiveren en ruimte te geven, zodat ze het gevoel hebben dat ze willen leren, want eerlijk gezegd is kunst maken hard werken, en soms kan het ook saai worden – de fysieke arbeid, mentale en emotionele energie die het kost om kunst te maken is echt. En ja, ik snap het – het is zo'n teleurstelling om geen diploma-uitreiking in het echt te kunnen bijwonen. Maar dit schrijven is niet om zout in jullie wonden te wrijven, maar alleen om jullie een laatste bemoedigende groet te sturen en jullie veerkracht en creativiteit te bepleiten. Ik hoop dat jullie allemaal manieren vinden (en ik weet zeker dat jullie dat zullen doen) om jullie kunstacademie-ervaring te vieren. Dit is geen kleine onderbreking in jullie leven, en hoewel het moeilijk zal zijn, weet ik zeker dat jullie het, jullie kennende, onvergetelijk zullen maken.

Aan het einde van een van onze laatste online lessen zei een van mijn studenten dat onze klas als een familie voelde, en ik was het met ze eens. De vreemdheid van de overstap van fysiek naar online, hoezeer ik het ook haatte, zorgde voor wat turbulentie waardoor ik een diepere connectie met mijn studenten voelde op een manier die fundamenteel anders was dan bij eerdere cohorten die ik lesgaf. Mijn reactionaire zelf op dat moment weerhield me er aanvankelijk van om dit te zien, maar nu het semester voorbij is (officieel voor mij sinds gisteravond) lijkt het alsof de nare gevoelens beginnen te verdwijnen en ik me meer openstel voor de goede dingen die uit deze vreemde tijden zijn voortgekomen. Dus nogmaals gefeliciteerd aan mijn studenten aan de SVA en ook aan degenen onder jullie die dit jaar afstuderen. Wees gezond, gezondheid is alles, wees aardig, neem ruimte, maak ruimte, wees creatief, wees relationeel, vraag om hulp, deel je kennis, eyeliner is leuk, werk hard en geniet van het leven. Veel liefs. Ik wens jullie alleen maar goede dingen.

When I was in art college my friends and I would sometimes hang out at a bar down the street called the We’ave. Although we shared many moments together, there was one memory that I’ve held onto for a very long time. One evening as we were about to leave one of my friends posed a question about where we saw ourselves in the next few years, when we would become professional artists and designers. Until then most of how I viewed myself was through the lens of daily classroom critiques, through the work that I made, and soon it would come to an end. I would have to find ways of figuring out the kind of illustrator I wanted to be on my own (well, mostly on my own... I sometimes asked my friends for help, for them to give me feedback about my illustrations). I don’t recall what I’d said but for some reason I remember feeling a kind of heat and hopefulness about the future. Like many interactions with people, it’s not always what you remember about the conversations you've had with them, rather how you were left feeling once the conversation finished.

This is what I remember about my graduation…I wore a thin long-sleeved midnight blue knitted top with an equally dark blue draw string pant. Both my sister and mom were there; it was held at Roy Thomson Hall in Toronto. I remember the bigness of the stage and how small I felt amongst some of my fellow graduates who already had big things lined up for them. Paul Baker my “Page to Stage” teacher, a wonderful and exuberant man who had since passed away, was the MC during our ceremony When he called my name it came out in a kind of soft and drawn out way like he was singing it.
Beyond that I don’t remember many of the other details aside from smiling friends’ faces, conviviality, hugs and feeling proud that I'd made it this far because I almost dropped out before my junior year. Following in my brother and sister’s footsteps, I’m the third in my family to go to college.

This year I wanted to wish my students and all the students who have spent years pouring their lives into their art education much love and good luck. In art college with all the opinions and critiques about your work that are done to strengthen your artistic facilities, to help you become better critical thinkers and to give you a place to explore and express, I know that validation can also be very important. I’ve never been a teacher who’s felt like he needed to break down students in order to build them up -- this way of learning has never worked for me. Instead my classroom is about having conversations with students, asking questions (just because I’m the teacher I don’t have all the answers), and experimenting artistically. As someone who was raised by a cruel and loving father, I'm grateful that I realized my intention as a teacher is to motivate and to make space for my students so that they feel like they want to learn because quite frankly, making art is hard work, and sometimes it can get boring too – the physical labour, mental and emotional energy it takes to make art is real. And so, I get it – to not be able to have a commencement irl is such a let-down. But my writing this isn’t to rub salt into your wounds, but only to share some final words of encouragement and to champion your resilience and creativity. I hope you all can find ways (which I’m sure you will) to celebrate your art school journeys. This isn’t a blip in yours lives, and although it'll be tough, knowing you, I'm sure you'll make it memorable.

At the end of one of our last remote teaching sessions one of my students said that our class felt like a family, and I agreed with them. The strangeness of moving from irl to online, as much as I hated it, created some turbulence which allowed me to feel a deeper connection in the moment with my students in a way that was profoundly different from past cohorts that I’ve taught. My reactionary self in the moment kept me from seeing this at first, but now that the semester is done (officially done for me as of last night) it’s like the icky feelings are beginning to lift and separate and I'm becoming more receptive of the good things that have come out of these curious times. So congratulations again to my students at SVA and also to those of you who will be graduating this year. Be well, health is everything, be kind, take space, make space, be creative, be relational, ask for help, share your knowledge, eyeliner is fun, work hard, and enjoy life. Much love. I wish you only great things.

Vind ik leuk
Pinterest
Opslaan in Favorieten

Andere projecten van marcoschinart

6 opmerkingen

Log in of doe gratis mee om te reageren

Log in Doe gratis mee