Proper Perspective
van paromita9270 @paromita9270
- 101
- 2
- 3
I try to keep my impatience at bay, sip on the too-sweet cold drink and watch overloaded vehicles go by. Viju, my contact person, arrives and offers a bunch of excuses. He parks his motorcycle and buys several bottles of chilled Bisleri before we manage to set off. Viju is taking me to a village which, he informs, is ‘just nearby’. For the next forty minutes we drive through the drought-hit countryside. On either side I see parched fields, crops dying of thirst - mostly paddy with fewer plots of cotton and soyabean. It is mid-September and the rains have failed. The paddy should have been a lush green and not this dirty brown. The scraggly animals of a disinterested goatherd get in the way and slow us down.
Finally Viju signals the driver to stop at the tiny village square.
“Where is Anand’s house?” Viju asks, stepping out.
The old man sitting on the log takes a puff at his beedi and points to the next lane.
Anand lives in a tiny hut with tiled roof. He talks as his wife packs a couple of clothes and small things into a cloth bag. The thekedar’s van is expected in an hour. Anand and his younger brother are part of a ‘gang’ of labourers who are going to Pune, nine hundred kilometres away, to work in a factory.
Anand’s home fills up with grim-faced villagers. Few talk.
“I untied the bullocks today, to graze on the stalks,” a man said.
“Kharif season is main agricultural season and losing the kharif crop drives many farmers to suicide,” Viju says to me helpfully.
Suddenly a young man thrusts forward. “What do you want from us? What is the use of writing down all this?” His tone is aggressive.
“Arey, Pradeep, good you are here,” Viju says, recognising the man. “Madam is a journalist, from Mumbai. She is writing about our sukha dushkaal…”
“I know that,” Pradeep cuts him short, “These city people are best at writing and taking pictures. They get money out of it. What do we get?”
I am startled into unfamiliar guilt. I feel like saying, “Yes, we write and take pictures. We are the vultures that stalk starving children across the world.”
Instead I ask, “What do you want from me?”
“ I want your car for an hour at ten o’clock tonight.” All eyes in the room turn towards my answer. His tone challenges me to say no. People express surprise when I say yes. Viju looks unhappy.
We go to a few more homes. A Mavshi insists we should eat dinner and serves us hot rice with dal and bitter brinjals.
“Is it true that you said yes to the boys?” She asks, heaping my plate with another spoonful of spicy dal.
“Hmmm” I answer.
Vehicles enter the village throughout the night- vans, tractors, SUVs - some of them are already packed with people. Women and men scramble in with their ragged bundles. They crouch and huddle, make place and mutter curses. Viju and I watch Anand and his younger brother hop onto the back of one such van and leave.
Pradeep calls us in the dark. It is nearly midnight. Much to the chagrin of the driver, five or six men armed with iron rods get into the car and slam the door. Pradeep provides the directions.
“Did you bring the chavi?” Someone asks.
“Yes, of course,” comes the reply.
“Chavi is a rod, a crank,” translates Viju for my benefit.
“How come the chavi is with you?” I ask.
“I am the secretary of the village water distribution committee,” replies the chavi-man, in a matter of fact manner.
A bright moonlight shines like in a masterpiece landscape. We drive over the tar road till a place where a dirt track branches off steeply upwards. The farmers swiftly climb up the deep red dusty track. I struggle to keep up. At a height, the track flattens and turns left. We continue to walk. Then I hear the beautiful soft sound of flowing water. We are walking on the crest of a canal which flows to our right. The water glistens and shimmers in the moonlight like a river of mercury. The dying fields spreads out on my left.
“This is Asola Mendha canal madam,” informs Viju, “ constructed by the British in 1916.”
I stand looking at the endless acres of miserable paddy. The farmers break the chain and locks of the sluice gate. Then they insert the crank into the operator and started turning it. With every turn of the crank we hear the sluice gates underneath go up a notch.
“Six…five…four…three…two…one!” They count the number of chudis or turns of the screw.
Below us the water from the canal flows into the branch that feeds the paddy - first in a trickle and then in a flow. Water snakes its way through crevices and furrows. Pradeep and his team smash the operator, the screw and throw the chain and lock in the canal. It will take time for the irrigation officials to repair the ek number kavadi.
We return to the village square in silence.
“Okay madam, thanks for the car,” says Pradeep as the group disperses.
Viju settles down next to the driver and I pull up my aching feet on the back seat.
“Three.” He says suddenly.
“What?” I ask.
“Eight of us watered the paddy fields of three villages tonight.”
“Eight of us committed a criminal offence tonight. We broke a sluice gate and stole water from a government canal,” I put things in proper perspective for him.
A truck putters by, carrying yet another load of tired, disheartened, thirsty bodies.
The process of writing the final project.
I completed the brainstorming around the theme of water and, as suggested by Shaun, I wrote the first draft. As the course continued, I completed the second draft. In the first draft I used Van Gogh’s magnum opus ‘Starry Nights’ for inspiration. While writing the second draft I remembered Kevin Carter’s famous picture of the starving child stalked by the vulture and incorporated that into the story. In the first draft there was no drama at all. In the second draft, I tried to introduce some element of confrontation between the suffering village people and the city journalist. My first two drafts were on paper, but the third one was on the iPad. In the third draft I changed the tense. I pushed myself a bit regarding the ending. I struggled to get the beginning right. Shaun, you say so much about the ending, but students like me need help with the beginning as well! I wrote the five potential names. Initially I chose ‘Village Water Distribution Committee’ but ended up finalising ‘Proper Perspective’.
Most importantly,I went back to the village and met the farmers again. We went to the canal and the sluice gate where all these events happened many years ago.
3 opmerkingen
shaun_levin
Docent Plus@paromita9270 Hallo Paromita, Excuses dat het even duurde om te reageren. Ik hou echt van dit verhaal. Ik vind het leuk hoe het begint met het drinken van de koude drank, en dan de vermelding van het flessenwater. 'Water' is misschien een mogelijke titel voor het verhaal - door water de focus van het verhaal te maken, kun je nadenken over andere watergebeurtenissen om in het verhaal te verweven. Misschien roept iets een jeugdherinnering op aan zwemmen, of misschien verlangt ze ernaar om naar huis te gaan zodat ze kan douchen en het stof van zich af kan spoelen. Ik vind het leuk dat ze medeplichtig wordt aan het helpen van de velden (ik was hier niet 100% duidelijk over in het verhaal).
Ik hou van je procesnotities aan het einde. U noemt het begin - we kunnen pas echt weten waar we het beste kunnen beginnen als we klaar zijn met het schrijven van het verhaal. Zo nu en dan springt er een sterke regel naar ons toe en we weten instinctief dat het een goede openingszin zou zijn. Maar echt, er zijn een paar concepten voor nodig om te weten wat de beste manier is om een verhaal te beginnen. Zoals het nu is, vind ik de opening leuk, de manier waarop het ons kennis laat maken met water - flessenwater is vaak een teken van overvloed, wat een mooi contrast vormt met de droogte in het verhaal.
Mijn belangrijkste suggestie zou zijn om meer over de journalist te vertellen: haar leven thuis, haar deadline, wat ze hoopte, wat ze van de mannen vindt. Misschien is er nog een vrouw in het verhaal, of is zij de enige? Als ze dat is, is dit dan iets waar ze zich heel bewust van zou zijn? Wat zou het voor haar betekenen? Het is een goed verhaal en geeft ons een kijkje in een wereld. Bedankt voor het delen van uw schrijven met ons en voor uw vriendelijke woorden over de cursus. Ik hoop dat je het blijft herhalen. Warme groeten uit Spanje.
Origineel weergeven
Origineel verbergen
paromita9270
Hoi Shaun, gelukkig nieuwjaar. Dank u voor uw reacties. Ik zal de wijzigingen opnemen en het verhaal opnieuw plaatsen. Ik zal dieper nadenken en schrijven over de daadwerkelijke betrokkenheid van de journalist bij de gebeurtenissen. Ze is moreel en juridisch medeplichtig, ook al heeft ze misschien niet fysiek deelgenomen aan het vernielen van de sluisdeur - dit was ook mijn situatie in het echte leven.
Origineel weergeven
Origineel verbergen
paromita9270
Water
Ik probeer mijn ongeduld op afstand te houden, nip aan het te zoete koude drankje en kijk toe hoe overladen voertuigen voorbij rijden. Viju, mijn contactpersoon, arriveert en biedt een heleboel excuses aan. Hij parkeert zijn motor en koopt een aantal flessen gekoelde Bisleri voordat we op pad kunnen. Viju neemt me mee naar een dorp dat, zo informeert hij, 'vlakbij' is. De volgende veertig minuten rijden we door het door droogte geteisterde landschap. Aan weerszijden zie ik uitgedroogde velden, gewassen die sterven van de dorst - meestal padie met minder percelen katoen en sojabonen. Het is half september. Na een paar goede vroege buien zijn de moessons in grote delen van het land uitgevallen. Ja, de padie had weelderig groen moeten zijn en niet zo vuilbruin.
Tot dusver was 2005 een jaar van tegenstellingen: enorme overstromingen in Mumbai, gevolgd door ernstige droogte in Marathwada en Vidarbha. Nog maar twee maanden geleden zat ik in een lokale trein toen Mumbai onder water stond. Mijn normale rit terug naar huis was zelfs voor een inwoner van Mumbai te overvol. Iedereen was doorweekt van het zweet, wanhopig op zoek naar huis. Het had de hele dag onophoudelijk geregend. Plots stopte de trein in de middle of nowhere. We wachtten tot het zou bewegen, maar al snel werd duidelijk dat het uit de hand liep. Frustratie en woede maakten plaats voor angst. De regen bleef stromen als donkere inkt. In plaats van vooruit te rijden, rolde de trein achteruit en kwam tot stilstand op het station dat we uren geleden hadden achtergelaten. Buiten stond het platform vol met vuil, met puin gevuld water. Het ging het compartiment binnen - eerst maakte het onze tenen nat, dan enkels, al snel rees het boven de stoelen uit. Insecten, knaagdieren en donkere wezens glibberden naar buiten en verdwenen in het water. Mensen gilden, duwden elkaar en probeerden hun bezittingen te redden. Tot op de dag van vandaag vervult de herinnering aan het uitstappen van de trein in het middeldiepe water me met golven van paniek.
De chauffeur toetert naar de magere dieren van een ongeïnteresseerde geitenhoeder die in de weg staat. Gelukkig geeft Viju de chauffeur een teken dat hij moet stoppen op een klein dorpspleintje.
"Waar is het huis van Anand?" Viju stapt uit en vraagt een oude man die op een boomstam zit.
De man neemt een trekje aan zijn beedi en wijst naar de volgende baan. De weinige mensen om me heen kijken me zwijgend nieuwsgierig aan.
Anand woont in een piepklein hutje met een pannendak. Hij praat terwijl zijn vrouw Vaishali een paar kleren en kleine dingen in een stoffen tas stopt. Het busje van de thekedar wordt over een uur verwacht. Anand en zijn jongere broer maken deel uit van een 'bende' arbeiders die naar Pune, negenhonderd kilometer verderop, gaan om in een fabriek te werken. Al snel loopt het huis van Anand vol met dorpelingen met een grimmig gezicht. Weinig praten.
"Ik heb vandaag de ossen losgemaakt om op de stengels te grazen", zegt een man.
"Het Kharif-seizoen is het belangrijkste landbouwseizoen en het verlies van de kharif-oogst drijft veel boeren tot zelfmoord", legt Viju behulpzaam uit.
Plots komt er een jonge man naar voren. “Wat wil je van ons? Wat heeft het voor zin om dit allemaal op te schrijven?' vraagt hij.
'Arey, Pradeep, goed dat je er bent,' zegt Viju, hem herkennend. “Mevrouw is een journaliste, uit Mumbai. Ze schrijft over onze sukha dushkaal…”
'Dat weet ik,' kapt Pradeep hem kort af, 'deze stadsmensen zijn het beste in schrijven en fotograferen. Ze halen er geld uit. Wat krijgen we?”
Ik schrik van een onbekend schuldgevoel. Ik heb zin om te zeggen: 'Ja, we schrijven en maken foto's. Wij zijn de gieren die hongerende kinderen over de hele wereld besluipen.”
In plaats daarvan vraag ik: "Wat zou je van me willen?"
'Ik wil je auto voor een uur.' Alle ogen in de kamer zijn op mijn antwoord gericht. Zijn toon daagt me uit om nee te zeggen. Mensen uiten hun verbazing als ik ja zeg. Viju ziet er ongelukkig uit.
We gaan naar nog een paar huizen. Een Mavshi staat erop dat we moeten dineren en serveert ons hete rijst met dal en bittere brinjals gekookt in een dunne jus.
"Is het waar dat deze jongens je auto nemen?" vraagt ze, terwijl ze mijn bord vol doet met nog een lepel pittige dal.
"Hmm" antwoord ik.
Viju legt uit hoe ik niet zomaar een journalist ben, maar hoe ik Pradeep en andere dorpelingen enz. wil helpen. Ik schaam me hoe bevoorrecht hij me laat klinken en zou willen dat hij gewoon zijn mond hield. Hoe dan ook, het is heel duidelijk aan de manier waarop ze met haar hoofd knikt, dat Viju haar niet heeft kunnen overtuigen.
Voertuigen rijden de hele nacht het dorp binnen. We kijken naar de busjes, tractoren, SUV's, waarvan sommige al vol zitten met mensen. Vrouwen en mannen klauteren naar binnen met hun haveloze bundels. Ze hurken en kruipen, maken plaats voor nieuwkomers en mompelen vloeken. We zien Anand en zijn jongere broer op de achterkant van zo'n busje springen en vertrekken. Zelfs zo laat in de nacht is de hitte ondraaglijk. Ik ben blij met de Bisleri-flessen.
Het is bijna middernacht als Pradeep ons belt. 'We hebben de gari nu nodig', zegt hij.
"We gaan allebei mee", zegt Viju, volgens ons besluit.
'Ook mevrouw?' vraagt Pradeep.
"Ja, ik wil graag komen." Ik antwoord.
Tot ergernis van de chauffeur stappen vijf of zes mannen gewapend met ijzeren staven in de auto en slaan het portier dicht. Pradeep geeft de aanwijzingen en we staan op het punt te vertrekken als er dringend op het raam wordt getikt. Het is de vrouw van Anand - Vaishali.
"Mala pan ghya sobat- neem mij ook mee", zegt ze. Ik realiseer me dat ik alleen op de middelste stoel van de SUV zit. Vijf mannen zitten achter en twee voor, naast de chauffeur. Er is genoeg ruimte voor Vaishali. Ze komt naast me zitten en we beginnen.
"Heb je de chavi meegebracht?" Vraagt iemand.
"Ja, natuurlijk", is het antwoord.
"Chavi is een staaf, een slinger", vertaalt Viju voor mijn voordeel.
"Hoe komt het dat de chavi bij jou is?" Ik vraag.
"Ik ben de secretaris van het dorpswaterdistributiecomité", antwoordt de chavi-man op een zakelijke manier.
Een helder maanlicht schijnt als in een meesterwerklandschap. We rijden over de asfaltweg tot een plek waar een onverharde weg steil omhoog vertakt. De boeren klimmen snel het dieprode stoffige pad op. Ik heb moeite om Vaishali bij te houden en vast te houden terwijl ze me door de schimmige duisternis leidt. Op hoogte wordt de baan vlakker en draait naar links. We lopen verder. Dan hoor ik het prachtige zachte geluid van stromend water. We lopen op de kam van een kanaal dat rechts van ons stroomt. Het water glinstert en glinstert in het maanlicht als een rivier van kwik. De stervende velden strekten zich uit aan mijn linkerkant.
"Dit is het kanaal van Asola Mendha, mevrouw", vertelt Viju terwijl we stoppen bij een sluis, "gebouwd door de Britten in 1916."
Vaishali zakt op haar knieën. Ze zit tegenover de eindeloze hectaren ellendige rijstvelden, badend in het gele maanlicht. Ze wijst in de verte en zegt: 'Dat is ons veld met de twee mangobomen. Kun je hen zien.? En dat perceel rechts is van onze oom. En daarachter ligt Pradeeps land - vijf hectare tussen hem en zijn broer. Zie je de machaan daar? Dat perceel is van Jambhule, en daarachter ligt het perceel van de oude grootmoeder, slechts een halve hectare…”. Terwijl ze doorgaat met het benoemen van de velden, vult een onbeschrijfelijke droefheid mijn hart. We zijn waarschijnlijk even oud, maar ze is oneindig veel vermoeider dan ik ooit zal zijn.
Plots hoor ik het zware geluid van ijzeren tralies achter ons als de boeren de ketting en sloten van de sluisdeur verbreken. Ik draai me om en kijk hoe de silhouetten de slinger in de aandrijving steken en hem dwingen te draaien. Met elke draai aan de slinger gaan de sluisdeuren eronder een tandje hoger.
"Zes...vijf...vier...drie...twee...een!" Ze tellen het aantal chudis of windingen van de schroef.
Beneden ons stroomt het water uit het kanaal in de tak die de padie voedt - eerst in een straaltje en dan in een stroom. Het water baant zich een weg door spleten en groeven. Pradeep en zijn team breken de machinist, de schroef en gooien de ketting en vergrendelen in het kanaal. Het zal lang duren voordat de irrigatieambtenaren het ek-nummer kavadi hebben gerepareerd.
Ik draai me om naar Vaishali. Ze huilt in de hoek van haar sari pallu en herhaalt zachtjes de namen van haar goden.
'Vaishali,' noem ik haar, 'Vaishali, het water zal je velden bereiken. Ik ben er zeker van."
Ze veegt haar tranen af en veegt haar sari af.
In stilte keren we terug naar het dorpsplein.
'Oké mevrouw... bedankt voor de auto,' zegt Pradeep, terwijl de mannen uiteengaan.
Vaishali dringt erop aan dat Viju en ik iets eten voordat we vertrekken of in ieder geval een kopje thee drinken, maar we moeten weigeren. "Kom alsjeblieft terug, alsjeblieft," zegt ze voordat ze terug in de schaduw stapt.
Viju gaat naast de chauffeur zitten en ik trek mijn pijnlijke voeten op de achterbank.
"Drie." zegt hij grijnzend.
"Wat?" Ik vraag.
'Vannacht hebben we de rijstvelden van drie dorpen water gegeven.'
“We hebben vanavond een strafbaar feit gepleegd. We braken een sluisdeur en stalen water uit een regeringskanaal,' plaatste ik de zaken voor hem in het juiste perspectief.
Er komt een vrachtwagen voorbij, met nog een lading vermoeide, ontmoedigde, dorstige lichamen.
Origineel weergeven
Origineel verbergen
Log in of doe gratis mee om te reageren