Kinderverhalen creëren

WELKE TAAL IS DIT? João hield van zaterdagen, het was zijn dag om naar het plein bij zijn huis te gaan en te spelen met de buurtkinderen en anderen die daar altijd kwamen opdagen. Zodra de wekker ging, sprong hij uit bed en rende naar de badkamer, hij kon zijn zusje niet eerder binnenlaten, als dat zou gebeuren, zou hij een halve eeuw moeten wachten voordat ze naar buiten zou komen. Toen hij de badkamer verliet, ontmoette hij zijn zus en zei: — "Vrienda uk beliskas" - Welke taal is dat? vroeg de zuster, die al in de badkamer was, om er nooit meer uit te gaan. João was verbaasd over wat er net uit zijn mond kwam, maar vervolgde zijn weg. Hij kleedde zich om en rende naar de keuken voor zijn ontbijt. Toen de moeder arriveerde, zei ze: "Wil je chocolademelk?" - "Nari-dunga!" - Welke taal is dat? vroeg de moeder. João begon zich zorgen te maken, hij wist niet wat er aan de hand was en vertelde zijn moeder: - "Liu quema in deze churras!" — João, ik begrijp er niets van! Stop dit spel! Ik heb veel te doen, ik kan me voorstellen dat je vandaag geen melk wilt. De jongen begon zich echt zorgen te maken en als niemand hem ooit meer begreep, rende hij naar zijn kamer en besloot naar het plein te gaan, misschien zou iemand daar hem helpen. Het plein stond vol met kinderen uit de buurt en andere buurten, hij zag zijn groepje aan het bal spelen, naderde en zei: — "Peli di fi lo lipem! Vrotor tarator!" - Welke taal is dat? vroeg iedereen. En João kon alleen woorden uiten die niemand verstond, zijn vrienden begonnen hem non-stop uit te lachen. De jongen was verdrietig en ging onder een boom zitten, daar zag hij dat een van de jongens die met de groep aan het rennen was ongemerkt een zak knikkers had laten vallen. Hij stond op en ging de zak halen, zodra het spel afgelopen was, benaderde hij de jongen die de knikkers had verloren en zei, tonend wat hij in zijn handen had: — 'Vragora gomera lutiba merole pum.' - Wat zei je? vroeg de jongen. — 'Vragora gomera lutiba merole pum.' "Dat ik een scheet heb gelaten?" En wat doe je met mijn knikkerzak!? Je stal? — "Diem!" riep Joao. Na die "diem" begon er een rel, iedereen schreeuwde tegen João en dacht dat hij de jongen had gestolen en noemde hem bovendien een scheet. De puinhoop veranderde niet in een lelijke ruzie omdat een meisje van João's leeftijd, die het hele tafereel had gezien, inclusief de zak knikkers die uit de zak van de jongen viel, midden in de verwarring kwam en zei: "Ik heb alles gezien wat er is gebeurd!" Je liet die marmeren zak op de grond vallen en hij pakte hem en hij geeft hem terug. João keek naar het meisje en zei op een dankbare toon: - "Metuki yefo bidu." En tot algemene verbazing antwoordde het meisje: — "Emet motek." Iedereen lachte nu om het meisje en besloot naar een andere plek op het plein te gaan, João opende een glimlach en zei: — "Lestus brutis devocos mocus." 'Ja, ik versta je taal perfect,' zei het meisje. Ze vertelde João toen dat ze op een dag ook wakker werd en een taal sprak die niemand verstond, het leek alsof ze op een andere planeet leefde dan de anderen, maar na verloop van tijd vond ze andere kinderen die ook hetzelfde voelden. 'Soms lijkt het alsof niemand ons begrijpt, nietwaar?' — "Nari" Toen hij verder praatte met het meisje, dat Sofia heette, realiseerde João zich geleidelijk aan dat zijn taal weer normaal werd. — Sofia, zo veel "dank je", oeps, ik denk dat ik nog steeds wat buitenaardse woorden in mijn keel heb. De twee lachten om de “obrigadis”, spraken af elkaar de andere zaterdag op het plein te ontmoeten en namen afscheid. De volgende zaterdag rende João om te ontbijten, terwijl hij aan tafel zat, zijn kleine zusje arriveerde, de moeder keek naar haar dochter en vroeg: "Marina, wil je wat brood met roomkaas?" - "Gemuteerde steegjes!" 'Welke taal is dit, Marina?' zei de moeder. João stond op van tafel, klopte op het hoofd van zijn zus en rende naar het plein. EINDE