Offerportretten

Retratos Sacrificiales

De functie van het portret is altijd verbonden geweest met de blik en het oordeel van anderen. Ons gezicht is onze introductiebrief in verschillende situaties van het dagelijks leven, bijvoorbeeld: het vinden van een baan of het maken van vrienden. Daarom fungeert een portret als een masker en wordt het gecreëerd op basis van sociale conventies. Tegenwoordig zijn deze conventies nauw verbonden met positief denken. Die beweging die ons vertelt dat geluk een kwestie is van wilskracht, en dat het slechts een kwestie is van het willen en constant denken aan gelukkig zijn. Emotionele toestanden zoals angst, schaamte en haat worden buiten beschouwing gelaten. Emoties die net zo menselijk zijn als liefde en vreugde, maar die niet geportretteerd mogen worden. We moeten altijd glimlachend op foto's verschijnen; sociale media bevorderen deze illusie van geluk, of op zijn minst een opgelegd geluk. Mensen die aan depressie lijden, worden achtergelaten. Als ze ergens aan lijden, is het hun eigen schuld, omdat ze niet genoeg wilskracht hadden om gelukkig te zijn, zoals de formule van de positivisten luidt. De hier gepresenteerde portretten zijn van echte mensen. En ze leggen de vrijwillige daad vast van het ongedaan maken van het sociaal "geaccepteerde" gezicht, waarbij ze hun eigen ongemak als trigger gebruiken. Deze gezichten zijn niet star, met één enkele boodschap, ze vertegenwoordigen niets specifieks. Het zijn gezichten in een staat van onbepaaldheid, met een vermogen tot expressie. Dat wil zeggen, het zijn gezichten die hun vermogen tot expressie hebben hersteld, want ze gaan niet langer schuil achter het masker van geluk.