Georgia protests the shift from EU to Russia - or not?
van Irakli Bigvava @iraklibigvava
- 123
- 8
- 1
(Automatisch vertaald uit Engels) Toon origineel
Introductie
Introduction
Sinds de premier van Georgië op 28 november 2024 de onderhandelingen over het EU-lidmaatschap heeft opgeschort, is er in het hele land non-stop geprotesteerd. De demonstranten eisen nieuwe parlementsverkiezingen en de vrijlating van politieke gevangenen. De regering reageert hierop met toenemende repressie.
Veel minder mensen gaan de straat op dan voorstanders van EU-integratie. De redenen lopen uiteen: gebrek aan leiderschap, nihilisme, angst, een vrijwel onbestaande oppositie of steun voor de regeringspartij. Al meer dan 200 jaar valt Rusland Georgië op verschillende manieren aan, maar steeds met hetzelfde scenario. Vandaag de dag zijn het geen tanks, maar propaganda en angst.
De huidige gebeurtenissen weerspiegelen de bezetting van 1921 en de daaropvolgende repressie. Toen ik die geschiedenis bestudeerde, vroeg ik me af hoe mensen die hebben doorstaan – hoe ze zich verzetten of zich hebben aangepast. Helaas lijkt die reflectie vandaag de dag mogelijk: hoe we ons nu gedragen, weerspiegelt mogelijk hoe we ons toen zouden hebben gedragen.
Georgiërs hebben zich altijd op een kruispunt bevonden, in hun verzet tegen buitenlandse overheersing. Zelfs onze begroeting, "Gamarjoba", betekent "Ik wens jullie de overwinning." Vandaag de dag is het kruispunt duidelijk: aan de ene kant Rusland – corruptie, armoede, uitzichtloosheid. Aan de andere kant de EU – een kans op institutionele onafhankelijkheid en een betere toekomst.
Sommigen zeggen dat het Westen ook slecht is, en misschien is dat deels waar. Maar als ik moet kiezen tussen twee kwaden, kies ik voor het minste. Helemaal niet kiezen is kiezen voor het grootste.
Met mijn fotografie onderzoek ik deze spanning: tussen actie en inactiviteit, angst en moed, hoop en berusting.
Waarom kiezen zovelen voor stilte in plaats van verzet? Waarom negeren we de lessen van de geschiedenis?
Since Georgia’s Prime Minister suspended negotiations for EU membership on November 28, 2024, people have been protesting nonstop across the country. Demonstrators demand new parliamentary elections and the release of political prisoners. The government’s response has been increasing repression.
Far fewer people take to the streets than support EU integration. The reasons vary: lack of leadership, nihilism, fear, a nearly nonexistent opposition, or support for the ruling party. For over 200 years, Russia has attacked Georgia in different forms—but always the same scenario. Today, it’s not tanks, but propaganda and fear.
The current events echo the 1921 occupation and following repressions. When I studied that history, I wondered how people lived through it—how they resisted or adapted. Sadly, that reflection feels possible today: how we act now may reflect how we would have acted then.
Georgians have always been at a crossroads, resisting foreign domination. Even our greeting, “Gamarjoba,” means “I wish you victory.” Today, the crossroads is clear: on one side, Russia—corruption, poverty, hopelessness. On the other, the EU—a chance for institutional independence and a better future.
Some say the West is also evil, and perhaps that’s partly true. But if forced to choose between two evils, I choose the lesser. Not choosing at all is choosing the greater.
Through my photography, I explore this tension—between action and inaction, fear and courage, hope and resignation.
Why do so many choose silence over resistance? Why do we ignore the lessons of history?
Benodigdheden
Supplies
Ik heb de digitale camera Fujifilm X100F en Adobe Photoshop gebruikt om de afbeeldingen te bewerken
I used digital camera Fujifilm X100F and Adobe Photoshop to edit the images
Georgië protesteert tegen de overgang van EU naar Rusland - of niet?
Georgia protests the shift from EU to Russia - or not?
Dit project ontstond als onderdeel van een cursus visuele journalistiek en werd een van de belangrijkste ervaringen in mijn ontwikkeling als fotograaf. Het idee begon met een simpele observatie: de kloof tussen degenen die hun stem laten horen en degenen die zwijgen. Omdat ik in Georgië woon, waar de politieke spanningen escaleren, wilde ik deze stilte verkennen – niet alleen als afwezigheid, maar als een krachtige en complexe aanwezigheid.
Mijn proces begon met introspectie. Ik moest mijn eigen twijfels en angsten onder ogen zien voordat ik anderen kon fotograferen. Ik bracht veel tijd door met wandelen door de straten, mensen, momenten en stemmingen observerend. Ik haastte me niet om te fotograferen. In plaats daarvan liet ik me leiden door de omgeving. Ik hield ook een dagboek bij om te reflecteren op wat ik zag en voelde, wat me hielp om me dieper met het verhaal te verbinden.
Ik experimenteerde met verschillende visuele benaderingen totdat ik er een vond die paste bij de toon van het project. Bewerking en volgorde waren essentieel om het verhaal vorm te geven – ik wilde niet alleen beelden laten zien, ik wilde dat ze aanvoelden als een rustig gesprek.
Wat me tijdens dit proces het meest inspireerde, was het besef hoeveel bewuster en zelfverzekerder ik was geworden sinds ik met de cursus begon. Voor iedereen die dit leest: wees geduldig, blijf eerlijk over je verhaal en geef jezelf de ruimte om te groeien tijdens het proces. Dáár vindt de echte transformatie plaats.
This project was created as part of a visual journalism course, and it became one of the most important experiences in my growth as a photographer. The idea began with a simple observation: the division between those who raise their voices in protest and those who remain silent. Living in Georgia, where political tensions have been escalating, I wanted to explore this silence—not just as absence, but as a powerful and complicated presence.
My process began with introspection. I had to confront my own doubts and fears before I could photograph others. I spent a lot of time walking the streets, observing people, moments, and moods. I didn’t rush to shoot. Instead, I let the environment guide me. I also kept a journal to reflect on what I was seeing and feeling, which helped me connect more deeply with the story.
I experimented with different visual approaches until I found one that felt true to the tone of the project. Editing and sequencing were essential in shaping the narrative—I didn’t want to just show images, I wanted them to feel like a quiet conversation.
What inspired me most during this process was realizing how much more intentional and confident I had become since starting the course. For anyone else out there: be patient, stay honest with your story, and allow yourself to grow through the process. That’s where the real transformation happens.
1 opmerking
miguelon
Personeel PlusGamarjoba Irakli, hartelijk dank voor je project en het delen van je verhaal. Door een gebrek aan informatie over veel grassroots-bewegingen weten we het niet, dus het is geweldig dat je met deze fotoreportage bewustzijn hebt gecreëerd. Gefeliciteerd.
Origineel weergeven
Origineel verbergen
Log in of doe gratis mee om te reageren